4.6 Handhaving
Uitgangspunt is dat het bestemmingsplan handhaafbaar moet zijn. Voor de handhaving van het bestemmingsplan gelden de volgende beleidskaders:
- De bestemmingsregeling moet zoveel mogelijk rekening houden met de actuele maatschappelijke behoefte en moet op nieuwe ontwikkelingen kunnen inspelen.
- De regeling moet praktisch en hanteerbaar zijn voor iedereen die daarmee moet werken.
- De plantoelichting en de planregels moeten helder en eenduidig zijn, waardoor interpretatieverschillen worden vermeden.
- Gelet moet worden op de relevantie. Er moet niet meer worden geregeld dan nodig is.
Voor wat betreft de rechtszekerheid kan worden gesteld, dat het plan weliswaar flexibel moet zijn en op eenvoudige wijze moet kunnen inspelen op maatschappelijke ontwikkelingen, maar dat het plan tegelijkertijd in voldoende mate zekerheid moet bieden omtrent de reikwijdte van de realiseringsmogelijkheid van bestemmingen en de nodige bescherming moet bieden tegen mogelijk schadelijke ontwikkelingen.
Het plan moet in dat opzicht uitgaan van de volgende principes:
- gebruiks-, bouw- en aanlegmogelijkheden die naar verwachting geen problemen zullen opleveren op het punt van conflicterende belangen, zijn bij recht toegestaan (met op de omstandigheden afgestemde vrije marges en flexibiliteit);
- waar in concrete gevallen enige sturing of beperking van dit recht nodig is kunnen door burgemeester en wethouders nadere eisen worden gesteld;
- voor gebruiks-, bouw- en aanlegmogelijkheden die een wezenlijke afwijking inhouden van datgene dat als recht is toegestaan en die mogelijk wel een probleem op het punt van conflicterende belangen kan opleveren bevat het plan afwijkings- en wijzigingsbevoegdheden en een aanlegvergunningenstelsel, met daaraan verbonden een zienswijzenprocedure voor belanghebbenden.
In deze zin is het bestemmingsplan opgesteld. Op basis van de Wet op de economische delicten kan de handhaving zonodig worden geëffectueerd.